بیانیه‌ی مرکز زنان تُرک آذربایجان ایران در همبستگی با قیام زنان بلوچ در خاش

ما، زنان تُرک آذربایجان ایران، به خاش چشم دوخته‌ایم، نه از سر نظاره، بلکه از موضع پیوستن.
به خیابانی که زنان بلوچ با دست خالی و قلبی پُر آتش در آن ایستادند؛ روبه‌روی نهادی ایستادند که فرمان سرکوب، تجاوز، و گلوله را صادر می‌کند: روبروی جمهوری اسلامی. این شجاعت، این ایستادگی، در دل تاریکیِ سرکوب، چراغی برای همه‌ ماست.
در خاش، زنانی به خیابان آمدند که نه نماینده سازمانی بودند، نه پشتشان به رسانه‌ای گرم بود، نه چشم امیدی به نهادهای بی‌خاصیت حقوق بشری داشتند. آن‌ها فقط یک پشتوانه داشتند: همدیگر.

آن‌ها نیامدند که قربانی باشند. آمدند تا بر خاک سوخته‌ی سرزمین‌شان بایستند و فریاد بزنند:
ما زنان این جغرافیای فراموش‌شده، زنده‌ایم، ایستاده‌ایم، و فراموش نمی‌کنیم.
امروز صدای زن بلوچ، صدای ما نیز هست.
در روزهایی که گلوله‌های حکومت سینه‌ی زنان بلوچ را شکافت،
در روزهایی که بدن‌های خون‌آلودشان در سکوت رسانه‌ها و نهادهای مدعی حقوق بشر گزینشی دفن شد، زن بلوچ برخاست.
لالی بامری را با گلوله کشتند، خان‌بی‌بی را با بی‌رحمی کشتند،
و ما هر روز می‌بینیم که چگونه جمهوری اسلامی، نظامی زن‌ستیز، قوم‌ستیز، و زندگی‌ستیز است.
آنچه در خاش رقم خورد، نه فقط اعتراض بود، نه فقط سوگ‌نامه، بلکه حماسه‌ای زنانه بود؛ فریادی ریشه‌دار از دل بلوچستان که نشان داد زن بلوچِ به حاشیه رانده‌شده، حاشیه‌نشین نیست؛ مرکز مقاومت است.

ما زنان تُرک آذربایجان،
با آگاهی از آن‌که سکوت در برابر جنایت، هم‌دستی است،
با آگاهی از آن‌که بایکوت صدای زنان حاشیه، بخشی از پروژه‌ی سرکوب است،
با آگاهی از آن‌که زن بلوچ امروز پیش‌قراول زنان ایران است،
اعلام می‌کنیم:
ما نه تنها خشم زنان بلوچ را خشم خود می‌دانیم.
ما به صف دادخواهی آنها می‌پیوندیم.
ما در برابر جمهوری اسلامی و دستگاه سرکوبگرش، خود را بخشی از جبهه‌ی مقاومت زنان می‌دانیم.
خواهران‌مان در بلوچستان:
شما تنها نیستید. صدایتان، طنین قدم‌های ماست. ما با شما هستیم. در کنارتان می‌مانیم.
نه می‌بخشیم، نه فراموش می‌کنیم.
نه عقب می‌نشینیم، نه خاموش می‌مانیم.
مرکز زنان تُرک آذربایجان ایران
۱۴ تیر ۱۴۰۴